Terug van bezoek aan Nederland. 

We zijn afgelopen augustus weer naar Nederland geweest. Het was een fantastische tijd. Bij terugkomst hadden we even een paar dagen om lekker bij te komen, daarna moesten Nile en Savannah weer naar school. 

Ook ik viel gelijk met mijn neus in de boter. Voordat ik naar Nederland kwam wist ik dat één van onze thuiswonende [home-based] meisjes zwanger was en niet meer bij haar tante woonde. Ze woont in een dorpje vlakbij Mount Kenia, zo’n 220 km buiten Nairobi. Ik ging via een buurvrouw naar haar op zoek, want ze ging ook niet meer naar school. De buurvrouw hoorde in het dorp dat ze bij de moeder van de vader van de baby was. Ik dacht dat ze dus veilig was en dat we met die moeder na de vakantie konden afspreken hoe dit meisje weer terug naar school zou gaan. (ze is 19, niet een gewenste situatie, maar ook geen illegale).

Toen de scholen al een week open waren, besloot ik die buurvrouw te bellen om te vragen of ze al wat gehoord had, maar nog niets, maar ze zal de familie ernaar vragen.  Drie dagen later belde ze op dat het meisje al een paar weken in een ziekenhuis lag, was bevallen en dat niemand de rekening kon betalen of op bezoek kwam. 

Ik kreeg het contact van het ziekenhuis. De manager van het ziekenhuis vertelde mij dat ze daar al een paar weken was, dat niemand is gekomen en ook dat de baby niets heeft. 

Bij Watoto Wema Centre is de afspraak, dat als je zwanger raakt je niet kan blijven wonen bij ons. Dus ik belde de tante op waar ze hoorde te wonen, maar die zei haar niet terug te willen. Ik vroeg waar ze wel terecht zou kunnen, maar de tante zei dat niemand haar wil met een baby. Klinkt heel hard, maar verplaats je eens in de situatie van de familieleden. We besloten dat we haar niet zo in het ziekenhuis konden laten zitten, en dat we haar dan maar naar Watoto Wema Centre halen, we zien wel hoe we de situatie met de baby gaan oplossen.  Dus met een tas babykleren op pad naar haar dorpje, een 4,5 uur durende reis. 

In het ziekenhuis aangekomen vonden we haar daar met een enorm stinkende baby. De baby was 10 dagen oud, en het management van het ziekenhuis had gelijk, de baby had niets. Ze had 1 wit shirtje en een oud tafellaken gekregen en daar had die baby 10 dagen ingelegen. Gelukkig hadden wij schone kleertjes en dekentjes meegenomen. 

Na de baby klaargemaakt te hebben, en de rekening betaald (100 euro) vroeg ik waar ze heen wilde met de baby. Ze zei dat ze graag terug wilde naar haar tante. Ik besloot haar niet te vertellen dat de tante dat niet wilde. Ik besloot naar haar tante te rijden en daar te kijken wat mogelijk was. Bij de tante aangekomen was die gelukkig thuis en werden we warm welkom geheten. De tante gaf echter aan dat de moeder wel terug kon maar dat ze niet wist hoe het met de baby moet. Ze heeft zelf namelijk ook zeven kinderen en de twee jongere zusjes van de jonge moeder in huis. Ze werkt voor 2 euro per dag op een boerderij.  (Het huis is van hen en ze verbouwen daarnaast ook hun eigen eten).

Ik zei dat we de baby af konden staan voor adoptie en dat de moeder dan terug naar school kan en zodoende tante ook haar leven weer kan oppakken. De tante keek naar het baby’tje in haar armen, dan naar mij en weer terug naar het baby’tje en zei: “Nee, dit kind kan niet naar een andere familie, de baby lijkt op de oma.”  We hebben besloten dat de moeder in januari terug gaat naar het 3e jaar van de middelbare school, en dat wij dan iemand gaan betalen om op de baby te passen overdag. De tante kan dan naar haar werk en de jonge moeder kan haar school afmaken. 

De baby mag dus bij zijn biologische familie blijven. Het zal niet makkelijk worden voor alle parttijen, maar ze komen er wel. 

Mijn 4,5 uur terug reis was met een goed gevoel. 

Wat zou het mooi zijn wanneer wij vanaf januari een sponsor voor baby Emmanuel zouden hebben zodat de moeder haar school kan afmaken en een opleiding kan volgen. Daarna kan zij zelf de baby onderhouden, hierdoor bieden wij niet alleen de moeder een toekomst maar ook de baby en zijn toekomstige broertjes en zusjes.