Corona situatie in Kenia is nog steeds in een stijgende lijn. Maar lang niet zo erg als in Europa. De wijk waar ik woon had 3 weken geleden een aantal gevallen en de overheid heeft besloten onze woonwijk op slot te doen. Dat betekent dat niemand eruit kan tenzij je een essential worker bent. De wijk wordt bewaakt met bewapende politie en in de eerste dagen stonden zelfs waterkannonen klaar. Net een dag voordat wij opgesloten werden waren er 18 nieuwe kinderen in Watoto Wema Centre gebracht. Mijn collega Lusweti is toen naar de kinderbescherming gegaan en zij hebben voor mij een brief geschreven die hij bij de politiepost heeft afgegeven, waar ik de brief opgehaald heb. Toen kon ik er weer in en uit. Collins en de kinderen kunnen dat niet, zij moeten in de wijk blijven.

De nieuwe kinderen in Watoto Wema Centre zijn allemaal jongens. Ik denk dat de meeste van jullie al de foto’s op facebook gezien hebben.  De leeftijden van de jongens zijn tussen de 13- 17 jaar. De eerste week was hectisch. De kinderen kwamen in vodden, dus er moesten nieuwe kleren gekocht worden. De jongens moesten apart slapen ivm Corona, dus er moest een nieuwe slaapzaal gemaakt worden. Dit werd gedaan door de recreatiehal leeg te ruimen en de bedden daar te zetten. Er was veel agressie tussen de jongens, omdat ze op straat drugs gebruikten en dit nu niet meer konden krijgen hadden veel last van afkickverschijnselen. Hierdoor voelden ze zich geïrriteerd, droge keel, hoofdpijn, pijnlijke gewrichten en een opgejaagd gevoel.

Na de eerste week werd het te veel voor 7 jongens en zij besloten weg te lopen.

De volgende dag kwamen er 2 terug. Die ene nacht regende het hard en ze dachten de hele nacht aan hun warme bed, waardoor zij besloten toch maar terug te gaan.

Een week later kwam er nog 1 terug. Hij miste zijn vrienden in de straat, maar eenmaal terug op straat was het toch niet meer zo leuk en miste hij toch die vrienden die hij had achtergelaten in Watoto Wema Centre. De meeste jongens kenden elkaar namelijk al voordat ze in Watoto Wema Centre kwamen.

De meeste jongens zijn echter nog niet zo lang op straat geweest, en we vroegen hun of ze niet bedachten dat hun ouders misschien wel heel bezorgd waren. 1 jongen besloot dat zijn ouders wel mochten weten waar hij was. Hij was al in 2017 van huis weggelopen. Na het googlen van zijn oude school, en een belletje naar de hoofdmeester, was de moeder snel gevonden. De moeder was zo blij dat haar zoon nog leefde. De familie had alle hoop opgegeven dat hij nog leefde omdat hij verdween toen hij 10 jaar was, en ze daarna nooit meer wat van hem gehoord had. Hij was toen in een vrachtwagen geklommen en er in Mombasa (de oostkust van Kenia], terwijl hij in het westen woonde, zo’n 1200km weer uitgeklommen. Hier heeft hij kort op straat gewoond en is toen opgenomen in een kindertehuis. In Januari had hij het gehad met Mombasa en is naar Nairobi gekomen en daar weer op straat terecht gekomen. En zo in Mei bij ons.

Omdat nu niemand Nairobi uit kan, wacht hij bij ons de corona tijd uit, en daarna brengen we hem weer terug naar zijn moeder. Waar ze op dit moment allebei naar uit kijken.